نفس بکش
سرت رو یک لحظه بالا می گیری و می بینی که خیلی از رفتارهای ساده زندگی رو هم می شود به همین سادگی فراموش کرد. گاهی خیلی تلاش می کنیم که روزمره نشویم و مثلا زندگی را در دست بگیریم یک ه می شود غوغایی که دیگر نه زندگی به دست ماست و نه ما در دست زندگی. اینطوری یعنی شرایطی که خیلی لذت های ساده زندگی از یادت میره. لذت اینکه عصرها پیاده در خیابان ها گزک کنی و تنها دغدغه ات زندگی کردن باشد.
+ نوشته شده در چهارشنبه سی ام اردیبهشت ۱۳۸۸ ساعت 14:22 توسط آمنه شیرافکن
|
آدمی خودش را در میان دست نوشته های مکتوبش سانسور می کند. گویی عادت کرده ایم به سرکوب مداوم خواسته ها و تمایلاتمان.